Yokuş

yokuþu çýkarken yorulmadýk
bakýnca
sevda ince düþüncelerimizin içine sinmiþ
aðaçlarla bir kaç renk
veya orada baþ aþaðý bir ýrmak
beraber dokununca unuttuk
sahiden
bize ne kadar benziyordu vadideki çiçekler

sorduk mu hiç
bu mutluluk nedendir diye
biliyorsun yaðmur öncesi kýrlar baygýndýr
toprak uyanýk gök hakimdir
birden bire baþlar bu seviþmeler

yüreði sakin yarim
el üstünde olmana ne gerek var
seviliyorsan özleniyorsundur zaten
bir karýnca kadar yetmez aklýmýz olan bitene
yum gözlerini sen
öpsün boþluðuna astýðým sevinçler
sana deðmeden

baksana ne kadar insansýz ve sessiz yaðýyor
baþýmýzý okþayan kutsal su
yeþilin katlanamadýðý bu sýcaklýða
dökülebilirsek saçlarýmýz uzayacakmýþ
bulutlara deðer deðmez
belkide hemen

sustur ve yanaþsýn denizin kokusu
kayalarýn arasýna sýðýnmýþ bir köpük
küçük bir hava boþluðu olsa yeter
kýmýldatmak için sýkýþan gövdemizi

hatýrlat bana
ara sýra bakarak bu sonsuz yokuþtan
hayýr yok oluþtan deðil
ey duygularýný sevdiðim
bir çocuk gibi içtenlikle bekliyorum
o masmavi ellerini.







Sosyal Medyada Paylaşın: