onu anlatamam ama siyah bir paltosu, kýrmýzý bir atkýsý var. her düþümde, her düþüncemde tebessümle bana bakar þimþekler çakar kalbimde, yutkunsam da gitmez karþýmdan aklýmdan kaçar, sineme saklanýr bayýldýðýmda kimseler bilmez, göremezler onu bir ben görürüm, gözlerimi kapattýðýmda yaðmurda þemsiyesiz yürür mesela hýçkýrýklarýný yutup sessizce aðlar her þeyi tas tamam düþünür o gözyaþlarýyla karýþmasý için ister yaðmuru belki toz kaçtý demek için katar tozu dumana bilse hiç aklýmdan çýkmýyor, beni de düþünürdü kesin o da otobüste þiir yazardý bana geçtiði her yerde el ele dolaþýrken görürdü ikimizi farklý bir dünya kurardý aklýnda belki düþler, belki düþenler þehri derdi buna yalnýz baþýna üþüyenlere atfederdi bu Güneþ Ülkesi’ni gece ansýzýn uyanýp hoþ geldin diye baþlardý hayal kurmaya kalem kaðýt alýp bir þiir yazardý hemen geldiðimde elime tutuþturup "sana yazdým" derdi "nerede kaldýn?" diye karþýlardý belki belki sessizce gözlerimin içine bakardý sadece "geldin ya.." demekle yetinirdi. ben olsam yetinmez, "þükür kavuþturana!" diye baþlardým. kalemi kýrar, kaðýdý yýrtar bir bir anlatýrdým ne varsa O gözlerini yumar, bir inci tanesi hediye ederdi Yaðmur altýnda göz yaþlarýný izlerdim sessizce sarýlýp devam ederdik hayal kurmaya ne zaman ayrýlacak olsak, dalardý ölümü andýran uykuya..
Lütfi Karabýyýk
Sosyal Medyada Paylaşın:
donjuan912 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.