umutsuzca uzuyor yolum sevgilim, ve ben gidiyorum. kafam uzak bir noktada: insanlarý ve seni düþünüyorum. arasýra þöyle bir kendime gelince, ne aptal olduðumu anlýyorum. ancak, gittikçe daha da aptallaþýyor, daha da deðiþik biri oluyorum. içimden: güncel insanlýk sorunlarý, bir bir uzaklaþýyor. yalnýzca kafamda. tanrýnýn haram saydýðý þeyler kalýyor: içki gibi, sigara gibi, tüketim gibi.. ve ben bazý þeyleri özlüyorum, ölümü örneðin. ya da yaþama sevgisini. ve aklýmýn böyle deðilde, bir karýþ yukarýda olmasýný. yine de yaþýyorum, hem de inanmazsýn, insanlarýn ‘’aklý baþýnda’’dediði bir þekilde. evet sevgilim, insanlara göre aklý baþýndayým. ama bana göre, benim aklým A’dan Z’ye sende.. herþeye nazaran yolum uzuyor sevgilim. bazý anlar geliyor: yolun sonu diyorum. ancak, hep hasret kalýyorum. týpký sana olduðu gibi...