UTANDIM...

gittin...


esrarkeþ bi sensizlik býraktýn bana...
çýrýlçýplak kaldý bu sevda sol yanýmda...
dilim kelimelere küser oldu gittin diye...
kanatmaya bile kýyamadýðým bi sewda þimdi bendeki
ben kara kýþlarda bile güneþ bildim seni...
ne sevmekten býktým,
ne beklemekten yoruldum
bi çocuk gibi avuntulara býraktým kendimi...

utandým...
ellerimden utandým seni yazamadýðýnda...
gözlerimden utandým el içinde sana yaþ akýtýþýnda...

ne gönüller deðmiþ gönlüme oysa
ve ben...
uðruma ölecekler karþýsýnda
yanýmda yoksun diye sen
uðrunda ölmüþlüðümden utandým

incindim kýrýldým...
meçhul dedikleri bi yolda kendimi sevdana adadým...
ama gelmedin...
dönmedin sevgili...
onu seviyorum derken dostlarýma
yokluðundan utandým...

bile bile düþtüm kurduðun tuzaklara,
yoksun diye
elimden tutupta çýkarandan utandým...


tozpembe bi hayaldi iþte bendeki sen
o hayali yýktýnya;
ben tozunda boðulurken pembesinden utandým hayallerimin...


her gecenin sabahýna baðladýðým umudumken sen,
umudumu çaldýn diye
ben yarýmlarýmdan utandým sewdiðim...

sen gittin...
senden utandým...
seni sevmiþliðimden utandým...
ve en çokta,
boðulupta günahlarda sen uðruna
terkettiðim secdeden utandým...

baþýmý yere eðdin...
ben aþkta seni seçtiðim için;
ve onu hasta ettiðim için
çok utandým kalbime karþý...


özürdilerim yar...
o sen olmamalýydýn...

^cENNET kUÞU^
Sosyal Medyada Paylaşın: