Issýz, kimsesiz, sessiz bir durak,
Dalmýþ gibi düþüncelere
Gecenin yorgun karanlýðýnda.
Yanýnda solgun ýþýklý, tahta bir direk,
Fersiz ýþýðý vurmuþ kaldýrýmlara...
Silinmiþ, gelip giden ayak izleri…
Saklanmýþ geceye bütün gizleri...
Dökülmüþ gibi yerlere yorgun saatler,
Dakikalarda donmuþ kar taneleri...
Loþ ýþýðýnda titreyen soðuk serpintiler
Ürperip düþerken karanlýklara,
Uzaktan gitgide duyulur sanki
Yorgun dalgalarýn çýrpýntýlarý...
Ýzmaritler atýlmýþ, bir yýðýn isyan...
Yalnýzlýklar doldurulmuþ boþ þiþelere,
Görünmez bedenlerde görünür nisyan...
Kuytulara sinmiþ, eski bir sevda,
Saklamak ister gibi gözyaþlarýný...
Yoksulluk kývrýlmýþ kenar köþeye…
Dökülmüþ gözyaþlarý, yerde sahipsiz,
Ürperten karanlýklarda uzar çýðlýklar...
Çekilen her nefes hüzün buðusu.
Kimsesiz bekleyiþlere açmýþ hep kucak,
Bir ýslýk sesiyle sanki sevinçten
Aðlar gibi bakar kimsesiz durak…
Hâlenur Kor
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.