Mânâya eremeden erilen aþk-ý muðlak
Erir de yavaþ yavaþ olur sonunda helâk
Özü ateþ olmayan bilmez dünyayý yaksa
Yaratýlan her varlýk bulur aslýný mutlak
Aþký Mevlâ’dan aldýk yine O’ndan dirayet
’Dost istersen ben varým’ diyor bak iþte ayet
Nûr’a ulaþmak için adýmsa aþk-ý beþer
Her aný hayr olmalý yýkmak istese de þer
Sabýr lügate yüktür cevre tahammül yoksa
Yusufluðu bilenin payýna zindan düþer
Hýrsýn galebesinde baðlanýnca basiret
Hiçlikle yaftalanýr öncesi nûrken sûret
Sevginin mâsivayla gecikince inâhý
Yanlýþ menzile raðbet kaybettirir cenâhý
Kul hakikate hikmet penceresinden baksa
Nuh’a vebal görülmez âyâlinin günâhý
Hükmü bitip kýrýlmýþ kalemdeyse ihânet
Mezardaki ölüye sýfat mýdýr muhannet
Mesnedi olmayan söz deðilse bile bühtan
Dönüp dolaþýp birgün payýný alýr âhtan
Adý Süleyman olup som altýndan taç taksa
Kendine hükmetmeyen cihâna olmaz sultan
Sabra râm iken insan görürse bunu zahmet
Beklenmez artýk ondan ne vefâ ne de rahmet
Ve bunlarý bilerek diyorum ki sevgili
Kiþiyi yücelten de yýkan da kendi dili
Yer gök ile birleþse sular tersine aksa
Söndürürüm yaksan da gökteki tek kandili
Sonsuzluk umudumdu gözlerindeki cennet
Bin yýl ârâfta kalsam etmem aþkýna mihnet
2008
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.