Özlediðim:
ne baþkasýna sert gelirken,
ellerimde eriyecekmiþ gibi duran ellerin;
ne de gökyüzünün derinliðini sonlandýran
ufuk çizgisi kadar, keskin gözlerin
Yalnýz, bakir bir tende iftar açacaksa
öpmeye oruçlu çatlamýþ dudaklarýn
belli ki onlar da deðil özlediðim
Görünmez, ama
acýtan
bir özlem var içimde
el atýp ulaþamadýðým yerde
kah bürünür gebe bir kadýnýn
doðacak çocuk hasretine
kah arzudan yoksun bir derviþin
sevgili bilinen tanrýya
maþukluk etme mertebesine
Dünyayý sevdiði için deðil
Dünya döndüðü için
ölüme mahkum edilmiþti Galileo
Ýçini fýsýldadý meczup hakime
“Beni, onursuzca
öldürme kararý verdiniz.
Derdiniz ben deðilim,
deðiþen gerçeðiniz.
Onurlu ölecek olan benim
zira siz yaþadýðýnýz müddetçe
döndüðünüzü hissedeceksiniz”
Yüreðinin kulaðý olsaydý da
iç sesim fýsýldasaydý ona
“Sevdiðimdendir tüm gürültüm
dünyalýk þeylere yorma;
seviliyorum diye
mahmurlanýp suskunlaþma
Seven “ben” deðilim
içimde hapis olan bir eþ;
sevilen “sen” deðilsin
Tanrýnýn içine sýkýþtýrdýðýdýr, kardeþ
“O” dur, beni konuþturan, böyle coþturan
Oysa “sen”sin gem vurup ketumlaþtýran
Aç ve susuz býrakýp içindekini, zindanlaþtýran”