Gündüz vaktiydi ama
Karanlýk çökmüþtü her yana,
Gökyüzü adeta binmiþti
Yeryüzünün üstüne;
Kara bulutlar kovalýyordu birbirlerini,
Yaðmur, fýrtýna, boran,
Tüm silahlarý üzerimizdeydi sanki,
Yine içimdeydi o sönmeyen yangýn,
Kavuruyordu tüm benliðimi,
Ýþte dedim belki de benim çarem;
Açtým baðrýmý onlara,
Göðüs kafesimi yýrtarcasýna,
Ýndirsinler ellerinde ne varsa üstüme,
Söndürsünler içimdeki volkaný;
Bekledim gözlerim kapalý kýpýrdamadan,
Taa ki her þey durulana dek,
Açýlan gökyüzü ve sessizlik;
Ama kâr etmedi, onlar da kifayetsiz,
Bilemedim nasýl söndürürüm
Ýçimdeki yangýný,
Nasýl sustururum isyanýmý,
Bilemedim nasýl, nasýl…
Selami ÞAKACI
04.12.2013
Þiirime ses ve yorumu ile can veren Yalnýzlýk Abidesi’ne çok teþekkür ederim...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.