İstanbul'daki Adam

ey martýlarýn cennetinde var olan adam!
sözüm sana, bilki bulundugun yer,
cenneten kaçýrýlmýþ en mesut yer...
denizinden belki deniz kýzý çýkmaz ama,
ekmegi boldur fakirin, martýlarýn...

gülmez belki yüzüne surlar
ama bilki Galata’da hala nam var.
sahil yolundan sarayönüne yürü,
adýmlarýnda orada olamayanlar için
þükür ile niyaz et, bilki onlar;
en nazlý sevgililerinden, dostlarýndan
dahasý martýlarýn cennetinden uzaktýr.

ey Ýstanbulu yaþayan insan
sen bir kentin içinde,
bir kentin tek hakimisin...

istanbul budur, kendine baglar
sonra damarýna padiþahlýk þýrýngalar
o zaman martýlarý soytarýn,
caddelerde gezenleri teban sanýrsýn...

oysa sandýklarýnýn içinde unuttuðun
bir istanbul müptelacýsý olduðundur.
istila etmiþtir de bedenini, ruhunu da
sen sadece bir Ýstanbulluyum dersin...

ve martýlarýn þarkýlarýnda duydugun
ve seni sarhoþ eden o kelimelerdir
"ey caným ýstanbul"

Sosyal Medyada Paylaşın: