Aşil öldü.

Ey Homeros! Kahramanlar ölmez derdin
Baþýný kaldýrda bir bak !
Ýlyada’yý Arþýn göðsünden seviþerek indiren sendin

O zamanlar sütlimandý yürek
Sütlimandý derya
Dað taþ orman ve dünya sütlimandý
O kahrolasý savaþý sen çýkarmasaydýn
Aþk sevginin koynunda süt liman kalacaktý


Kargalar öpüþürken sarý solgun sonbaharda
Kýlýç kýnýndan sýyrýldý
Yeþil mavi kýrmýzý oluk oluk aþk aktý
Ay, güneþ ve yýldýzlar el pençe divan durdular
Oysa bencildi aþk, hiç bir savaþçý bunu göremedi
Ne Ay’ýn þavkýný
Ne de Güneþ’in tendeki sýcaklýðýný
Onlar ki tahtadan katýrlarýyla karanlýða yürüdüler
Onlar ki kardeþi kardeþin koynuna þehvettiler
Aþka aç bir þeytan gibiydiler
Gittiler
Gördüler
ve öldüler

Eyy Athena !
En öðündüðün þey dudaðýnda ki ateþten gül idi,
o da ilk yaðmurlarla ýslanýp söndü
Yüreðin þimþeklere kilitli
Gözlerin Venüs tadýnda deðil artýk
Bakýþýn Truvalý kadýnlar gibi kanýmý ateþlemiyor
Ben o fýrtýnalý havalarda Posadion ile savaþýrken
Sen Paris’in kýyýmýna þuh kahkahalar atýyordun.
Elindeki kanlý gömlek Aþil’in, ne zaman unuttun


ve þimdi
bin yýllar geçti

Heyyy Homeros uyan ! Aþil öldü, anlamalýsýn
Küllenmeyen asil aþklar için beni
kanlý göðsünde ki
ateþ ýrmaðýnda yunup
yeniden yaratmalýsýn....









Sosyal Medyada Paylaşın: