Gözlerinin sahilinde uzanýp ýþýðýndan medet umarken ben, Soðuk ve uzak duruþunun aralýðýnda yakýnlýk aradým. Kaçýncý mevsimsin bir türlü bilemedim. Ben seni en çok Aralýk’a benzettim…
Dedim ki, “ Yaðsýn ulan, kara da razýyým.” “Hayali var, onunla ýsýnýrým.”
Acý gerçekleri yakalayýp bir köþede kýstýrdým. Vahþi bir köpek gibi en gerçek yerlerini ýsýrdým. Çok mu gördün? Gözlerinin bulutlarýndan, kar bile yaðdýrmadýn…
Gelip gidiyor aklým. Üþüyorum, aralýkta kaldým. Biliyorum, solum Kasým saðým Ocak Sanýrým umrumda deðil sonu, Ne olmuþ, ne olacak… Ellerim ellerini tutamasa da, Ýçimin en temiz ben’i, Tüm tutmalarýn, nöbetini tutacak…
Selim Akgün
Sosyal Medyada Paylaşın:
Selim Akgün Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.