ŞAİR'İN HEVESİ
1
Ne fena þey þu þairlik hevesi,
Ha deyince olunmuyor ki!
E þair olamadan da ne zevki kalýr dünyanýn?
Þöyle yare bir dörtlük yazýp,
Üstüne bir sigara yakmadýktan,
Deniz kenarýnda çayýný yudumlamadýktan sonra,
Ne anlamý kalýr yaþamanýn?
Madem þair olamýyorsun,
Bari þiirden anlayan dostlar edin!
Çýnlat kulaklarýný Orhan Veli’nin...
Beykoz sahilinde otururken de ki:
’Þair olamadým ama , þairin hasýný tanýdým.
Bu da yeter...’
2
Hep omuzlarýmda þu þairlik yükü!
Ne býrakabildim bir kenara
Ne de taþýyabildim tam hakkýyla...
Velhasýlý kelam þair olamadým ama
Þiir denen illeti çok sevdim.
Hem de çok sevdim...
3
Çoðunlukla param olmadý benim,
Çok þýk kýyafetlerim...
Yahut çok pahalý restaurantlara gitmedim.
Ýyi þarap nerede içilir bilmem mesela...
Ama bunlar da dert mi ?
Þairler tanýdým,
Mezarlarýnda tomurcuk güller açan...
Çok kýymetli þiirler okudum.
Okudum okumasýna da,
Kýskanmadým da deðil hani!
Yahut bir þiir yazdým,
Þöyle en kýyaðýndan...
Al iþte ne dert kaldý ne keder,
Ne de geçim kaygýsý.
Bak gördün mü?
Bir þiirlik kahrý varmýþ þu koskoca dünyanýn.
Onu da yazdým gitti !
Þimdi korksun bu dünya,
Bu mutlu þairinden...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.