Koyu gölge

Yalnýzlýðýn gecesinde
Denizin ufku gözüme daldý.
Karamsar düþünceler eþliðinde çoktan boðulmuþtum.
Yoktu yanýmda elimi tutup,
Çekip kurtaracak bu azaptan.
Düþene vurmaya gelenler vardý yanýmda.
Yan yana durduk da,
Ardýma bakmadan kaçtým onlardan.
Uzaklardaydým, çok uzaklarda.
Kimsenin olamayacaðý yerlerde.
Kalbimin en derinliklerinde saklandým da,
Bulamadýlar beni.
Çýkamadým gün yüzüne.
Göremedim günü de bir tanýdýk yüz de.
Sadece karanlýk vardý etrafta.
Kendi karanlýðýmdan daha koyu bir gölge çýktý karþýma.
Daha içten, daha saklý.
Saklandýk herkesten ve her þeyden.
Denizlerde hüküm sürdük.
Bazen bir martý,
Bazen de yelkenli gölgesiydik.
Ömür dediðin hiç geçmezdi yalnýzken,
Oysa þimdi bir gölge, toprak oldu.
Taþ yastýða koyamadým bitkin vücudumu.
Onbeþ adýmla geldim küçük balkonuma.
Býkkýn gözlerim, ýrmaktan.
Çölden dudaklarýmla,
Küfürler yaðdýrýyorum etrafa.


Sosyal Medyada Paylaşın: