Üstleri periþan, her tarafý sökük, Bir mecnun görürsen, sen beni hatýrla... Sevdiði terk etmiþ, boynu hep bükük, Bir aþýk görürsen, sen beni hatýrla...
Bülbül gibi bir gül, için daðý aþan. Kendini bilmeyen, sokakta dolaþan. Köyde þehirde hep, baðýrýpta koþan. Bir deli görürsen, sen beni hatýrla...
Aðlayan sýzlayan, fakat gülemeyen. Derde düþmüþ care, ne bilemeyen. Ölmek isteyip bir, türlü ölemeyen. Bir hasta görürsen sen beni hatýrla...
Þehiri köyü terk, edip daða çýkan. Irmak misali yar, göz yaþlarý akan. Çaresiz boynuna, yaðlý ipi takan. Bir idam görürsen, sen beni hatýrla...
TAÞGIN, hep mum gibi, yanýpta eriyen, Dünyayý terk eden, bir daha dönmeyen. Üstünü yabani, hep otlar bürüyen. Bir mezar görürsen, sen beni hatýrla... H.S:12
Zekeriya TAÞGIN >>16/11/2013
Þiir’in ilk kaleme alýndýðý Tarih :28/08/1978 Sosyal Medyada Paylaşın:
zkrytsgn Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.