iki elin parmaklarý defa ayný þiirin en ürkek terli en kederli dizesinde buluþtu kaðýt kuþlarýndan öpüþmekten alfabeler yaratan kan oturmuþ dudaklarýmýz
o an farkýna varsak nefesimiz kesilir sonuna (-) kondurabilirdik soluklarýmýz birbiriyle tamamlansýn diye
sen de bilebilirdin yarým kalmasa bu gökyüzü böyle iyi böyle güzel onu zapteden kiremit kýrmýzýlarýyla zorla boynundan öpmeye yeltenen biriken yaðmur sularýna yansýyan yüksek karton apartmanlar olmasa