Kimse Yoktu..
ölümün bir kimsesi yoktu sessiz meydanlar kadar yalnýzlýktýk
o köhnemiþ topraklara bir bir serpilip usul usul daðýldýk
istilaya uðramýþ kentlerin tozu dumaný sinmiþti üstümüze
oysa ne köprülerden geçmiþtik / adýmlarýmýz yara izlerimiz bere
ve þimdi etrafýmýz serviler
dilimiz tenhalýk
duruþumuz çýtýrdayan çalýlar iþte…
ellerin camlara çarpan bir serçe çýrpýnýþý
gökçe yüreðinde hüzün kan yangýnýndan bir kerbela akþamý
býraktýðýn karanfil kitaplarýmýn arasýnda hala kurumamýþ
iyisi / sayfalar gözlerinden uzaklara dalýp tutuþup yanmasýn sevdiðim
yeni bir þehir bul kendine / silahla yürünecek sokaklarý olmasýn
öpüþtüðümüz caddeleri unut / beni sana soran
seni ben diye sorgulayan limanlarý da
martýlar susarsa bilirsin en fazla tayfalar aðlar
batýk gemilerin çürüyen tahtalarýnda…
yüzünde dað rüzgarlarýnýn hýrçýn dokunuþu
saçlarý yaðmur / anýlarý efsun serüvenler yokuþu
tanýdýk bir veda deðil bu / bilinen bir yitirmek deðil
seni sözlerime yemin ettim
sen de beni bu serüvende bundan böyle
gözlerine vuran kýrpýþan þarkýlarda bil…
gidiyorum
sýnýr boylarýný geçtiðim ülkelerin karanlýk sularýndan
içilmiþ yeminlerin savrulmuþ sarhoþ salaþ masalarýndan
darýsýz bir yaz gecesi / yok yere kuþlarýmý vuran o avcýlardan
gözlerime ekmek diye bakýp unumu fýrýncýya satanlardan
yaðmalanan ’görülmüþtür’ yazan / yazaný da soran satýr aralarýndan
küdüs’te aðlayan duvarýn þapkasýz ve sakalsýz seslerinden
gavroche’nin vurulup düþtüðü o sisli paris caddesinden
dilimden tenimden düþleri kabus kýran koyu karabasan gecelerden
ben diye soluyup da / ha bu ben diye ölen / ha bu kod adý mert
kederi metin’den ulan / metin’den…
kimse yoktu…
Mert Metin
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.