çarpýk çurpuk kentleþmiþ binalar ve onlara ayak uydurmuþcasýna yaþýyor insanlar yeþile hasret yeþile özlem duyuyor gözler yürekler...
birbiri ardýna yükselmiþ gökdelenler güneþi gizlercesine kaybolmuþ masmavi gök kapkara olmuþ bulutlar para bürümüþ insan oðlunun gözünü yok olmuþ yeþile duyulan umutlar doðayý unutmuþlar peki ya çocuklar onlar nerede oynayacaklar kýrlarda koþmanýn mutluluðunu verebilecekmi pahallý plastik oyuncaklar birileri dur desin artýk bu katliama býrakmak istemiyorsak çocuklarýmýza ölü bir dünya
Sosyal Medyada Paylaşın:
alihanbora Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.