Yýllardan sonra ilk kez Dün akþam aynaya baktým. Yüzümü sarmýþtý derin çizgiler Uzamýþtý kirli biçimsiz sakalým Þaþkýnlýkla aynaya bakakaldým. Eðer utanmasam Eðer yalnýz olmasam Küçük bir çocuk gibi aðlayacaktým. Yalnýzlýðýmmýydý korkularýma ördüðüm Hayatýmýn bir derinliði yoktu Sýðlýðým mýydý aynada alenen gördüðüm? Ne içimde umut vardý Ne gözlerimde manidar bir sevinç Duygularým darmadaðýndý. Beynimdeyse kocaman bir kördüðüm. Dün akþam aynalarýn sahici yüzüyle tanýþtým kendi kendimden utanmýþtým. Ben miydim aynadaki Yoksa bir baþkasý mý? Gerçekmiydi aynada yansýyan ben Yoksa aynanýn kötü bir þakasý mý? Sonsuz bir yalnýzlýðý yaþamakla meþgulüm Senin berrak düþlerin var Benimse kurak bir çölüm Hayatta tatmadýðým tek bir acý var. Oda ölüm. Senin içinse ölüme bile meydan okurum gülüm.
Sosyal Medyada Paylaşın:
vilanjik Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.