Diyarba(k)ırım

Her an baþým Diyarbakýr gibi
Dönerdi..
Yüzümde yanýp sönen
silahsýz bir gerilla yürüyüþü..
Uçurumlarý avuçlarýnda taþýyan ceylanlarý.
Ve birer birer beni terk ettiðin
o bakýþlarýnda ürkerdim..
Yaramaz çocuk rolünde kovalanýrdým kadercilik takýlan sahneleri.
Her sokak arasýnda sana fiþlenme heyecanýný yaþýyordum.
.
Sonra jop yer gibi morarýrdým ,
ve saðlam kemiðim kalmazcasýna titrerdim.
Oysa hiç çocuk kalmadým .
Hani Diyarbakýr dolardý ya nefesim
Usulca, hatta neffessizce seyrine dalardým.
Sonra tekrar çalardým,
delinmiþ cebimde sakladýðým Diyarbakýrýmý...

Aslýnda biliyordum,
eþkiyaca kokan gözlerime
saklayamazdým seni.
Herkes seni bende bilirken , seni çoktan kaybetmiþliðimi...
sokak baþýnda çocuklardan mendil alýrdým.
Belki dualarý kabul olur avuntusu.
Sonrasýnda oyuncak bombada infilak olurdum
Evcilik oynadýðým bir çocukluk geleneðinde..
.
Halbuki Diyarbakýr’ý yakýndan bile görmüþlüðüm yoktur
ilk yerleþik hayata geçen kiþi benmiþim gibi.
yalnýzca sende yaþlanýrdým...
ilk sevdayý, ilk devrimi biz üstleneceðiz gibi...
sen ise benden habersiz,
kilometrelerce uzaðýmda tanýmadýðým ülkelerin baþkenti olurdun....
Sosyal Medyada Paylaşın: