SEN GÜLMEZKEN

Gülümsemen olmazsa Ýstanbul’a güneþ doðmuyor hiç.
Hep gece,
Hep karanlýk,
Hep kasvet.
Dar geliyor koskoca sokaklar.
Dar geliyor Kadýyöy,Beyoðlu.
Dar geliyor koskoca þehir.
Feryad edercesine haykýrýyor martýlar.
Vapurdan atýlan simide bile küsüyorlar sen gülmezken.
Deniz hýrçýnlaþýyor Ýstanbulda.
Öyle vuruyor ki kendini sahildeki duvarlara.
Öyle çok kabarýyor ki acýsýndan.
Tüm sularýný karaya býrakmak istiyor.
Karada kaybolmak istiyor o koca deniz.
Gülümsemen olmazsa var olmak istemiyor adeta.
Dindiremiyor içindeki sancýlarý,
Kaldýramýyor o karanlýðý,
Ve kendini Ýstanbul’a býrakýyor.
Güneþ de küsmüþ dünyaya.
Gizleniyor kapkara bulutlarýn arkasýna.
Tek bir ziyasý gelmiyor sen gülmezken Ýstanbul’a.
Zaten gülümsemenden alýyor güneþ ýþýðýný.
Zaten güneþin kaynaðý sensin.
Kapkara bulutlar daha da karartýyor güneþin yokluðunda.
Daha da kasvet veriyor Ýstanbul’a.
Bir tebessümünü bekliyor koca þehir.
Her þey gülümsemeni istiyor.
Sen gülmezken karanlýk bu þehir.
Sen gülmezken gündüz bile gece.


ÞAÝR FATÝH
02.11.13 05:47
Sosyal Medyada Paylaşın: