dudaklarýmý dilimi kanatýrcasýna
sensizliðe edilmiþ her sözcük bin küfür oluyorda
yokluðun ýsýrýyor en acýyan yanýmý
kanatýyor canýmý...
bu köhne kasabanýn göðü yarýlsa
kýzýlca kýyamet bir tufan kopsa taþ taþ üstünde kalmasa
yýkýlsa ...
yýkýlsam asýrlýk içi boþalmýþ çýnar misali
gövdesinde örselenmiþ irice iki sessiz harf kalsýn
sen ve ben...
boylu boyunca yerlere yeksan olsam
ve öylece ölsem...
bitip tükense sessizliðim
bitse sensizliðim ve ben bitip tükensem
son kez titreyip sönen üþüyen mum alevi gibi...
taþ kaldýrýmlarým ruhuna sinmiþ
ýslak titreyen sokkak köpeði yanlýzlýðýnda ölsem...
ücra bir kasaba sessizliðinde
fersiz cýlýz sokkak lambasý ýþýðý gibi susarak ölüyorum ...
kabarmýþ kabýna sýðmayan bu deniz
eteklerinde papatyalar al yeþil gelincikleri solmuþ bu koca dað
bir baþtan bir baþa göðsüm gibi yýrtýlmýþ bu gökyüzü yýkýlsýn
baþýma yýkýlsýn...
avuçlarýma sýðýnmýþ piç olmuþ dualarýn
yetim kalmýþ aminleri göz yaþý saðnaðýna boðulsun ölsün...
kanatýyor iþte dudaklarýmý ardýndan boþluðuma
savurduðum küfürler...
Hasan ODABAÞI
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.