kendi yaðmuru yalnýzlýktý yalnýzlýktý kendi yaðmuru balkona çýktý baktý içeri girdi ýþýklar yandý söndü perde oynadý dündü bu gün deðil buluþacaklardý ki yaðmur yaðýyordu yalnýz deðildi ceplerine delice sinen ellerini hatýrladý bir sinemanýn önüydü tabelasý kopmuþ ustalar vardý akþamdý dumaný bol deniz kokulu bir masaldý hiç kadýn yoktu uzayan yollar kýsalan çarpýþan arabalar adýmlar adýmlar hiç bir þeysiz ara sýra bir koku bir rüzgar fani bir þey boþ veya yalan çatýlar kuþlarýn gülümsemesi gülümsesinler ama hiç güneþ yoktu istemiyordu ceplerim ve þiirci kendi kendine mýrýldanýrken anlaþýlmayan sözcüklere kaþlarýný büken martýlar inip çýkmasý bir dubanýn kenarýnda kýmýldanan köpük damla tükürük veya her þey ve o eski yerde ayaklarý dinsin diye aðrýlarý ve üþümüþ kulaklarý saðýr eden uðultuyu giyindiðinde azýcýk azýcýk ýsýnacaktý balkondan bakan gözlerine.
Sosyal Medyada Paylaşın:
molilaz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.