Þehirlere küsüm en çok her seferinde aydýnlattým zannedip karanlýk sokak lambasýyla karþýlamasý içimi vakitsiz yaðan kar gibi üþütür çöp kenarlarýnda gecenin soðuk yüzüyle yýkanan elindeki poþetten ölüm çeken çocuklara küsüm en çok da beni aðlatýyorlar diye onlar gülse güleceðim biliyorum ben bayramlarý hep böyle düþlüyorum.
Gece uyanýrým sahipsizliðin soðuk bakýþlarýyla yüzüme sýrýtan ay’ýn þavkýný kovmak için balkonun demirlerine sererim gölgemi kendim gibi öksüz yürekler çöp tenekesinin etrafýna serilmiþ bana bakar karýnlarý tok mu sormaya gerek yok aç gözleri sokaða dökülmüþ içimi kor gibi yakar.
Yarýn bayram öyle mi? Kime bayram? Zengine Kime bayram? Çalýþana peki o çocuklara bayram ne zaman? Zayýflýktan yüzlerinin avurtlarý çökmüþ küçücük bedenlere bir lokma et giydirilir mi yoksa görülen yerde vur emri mi verilir gözlere her bakýþ da biraz daha çökerler çöpün yanýna ve her günkü gibi biraz daha batarlar mutsuzluðun kanýna.
Ve yarýn bayram öyle mi? el öpecek kimsesi olmayana þeker almak için kapýyý çaldýklarýnda köpek yavrusu gibi kovalanana etini sýyýrýp kemikleri verdikleri açlara bayram ne zaman?
Onlara bayram olduðunda bana haber verin kara suratlarýný ben yýkayacaðým iþkence görmeden yurtlarda ben giydireceðim gökyüzünün en mavisini ilk ben öpeceðim gülen yanaklarýndan unutmayýn ama haber verin bayram ne zaman?
Ayvazým DENÝZ Sosyal Medyada Paylaşın:
Ayvazım Deniz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.