kendimi avuturum

Belkide çok abartmýþ olmalýyým
yýldýzlarýn gece vardiyasýný,
bilinç altýmda sakladýðým bulanýk serinliðini.
Evrenin kusursuzluðunda kaybulur sanýrsýn
Oysa kendine küsmüþ ,
çocukluk kuþanmasýdýr avuclarýn terliliði.

El ele tutuþmaya çalýþtýðýn rüzgarlar
Sonrasýný düþünmek bile istemediðin
fýrtýna öncesi sessizlik...
Ölmek her sokakta yanýp sönen lambada saklý ,
sanki loþ ýþýklar altýnda sönüvermeyi ,
birer yýldýz kaymasý sanýlýr,
korkakça yaþamanýn bilinmezliði...
Sonra çocukluk diye geçiþtirmek var
yenilgiyi kabul ettiðin sevdalarda ...

Nereden sorsam bir adres çýkar,
gözlerime sakladýðým karanlýk tutulmalarýnda
Öyle uzak kaldým ki gerçeklerin bölünmezliðine ,
bunca ayrýlýklara bir kýlýf soyduramadým.

’Sadece kendimi avuturum’
Son zamanlarda dokunulmaz hisselerim...
Ne aþk kapanýr yüreðime
ne sen sandýklarýmda rezil olurcasýna yok olmak...


Dipnot:
Dört Mevsim Þiir Antolojisi kitabýnda paylaþýldý

Sosyal Medyada Paylaşın: