kabahatýn en büyüðü imiþ sevmek bilmedim bilemedim belki iþime gelmedi bilmek sen varsýn ya içinde sen varken içinde yürek ister elde deðil sevmemek...
acýlarým hüzünlere kaykýlmýþ sanarsýn keyif yapýyorlar ben ise sensizliðime gam yüklerken benliðime inat yýkýlmýþým içerden...
kolay deðilmiþ sevmek zamana atýlan bir kurþun gibi her dümbelek yaðmurlar yaðýyorlar içime fýrtýnalara ip baðlamak imkansýz kudursalar ne fayda? atýlan her adým boþ çekilen her kürek yokluða tok...
havaya açýlan eller öksüz sanki dövüyorlar kendilerini içleri sus pus gel git zaman belki nerden bileceksin? ha unut ha umut ben tuttum salmak yok artýk olsada yaþananlar bir deðil tam bin þok sevdim bir kere sende sevseydin sende anlardýn belki, kabahatýn kabahatýmýn en büyüðü imiþ sevgi...
(Berlin,04.10.2013)
Talat Özgen
Sosyal Medyada Paylaşın:
Talat Özgen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.