Hep derler ya Her karanlýðýn ardý aydýnlýktýr diye Döndüm dolaþtým yýllarca Ölümle yaþam arasýnda Bu ince çizgide.
Ürktüm hiç bitmeyen gecelerden, Geçerken ýssýz karanlýlkarýn zifirinde Sessiz mezarlýklara özendim, Bazen cansýz taþlara, Ölüm kurtuluþ mu ne Bu ýzdýrab hüsran dolu Hayat yükünden.
Çýrpýndýkça kaderin eðrelti dehlizlerinde Çatallandý yazým alýn çizgilerimde Ýnatla direnirken buz kesen fýrtýnalara, Kabus dolu bitmeyen uzun gecelerde Umut baðladým hep yarýnlara. Belki aydýnlanýr bir gün Katran kokan gecelerim Meydan okudum bütün engellere Yýkarým geçerim sandým Kapýlmam dedim kaderin seline.
Hani nerde yüreðimin kenarýnda Tomurcuklanan o körpe ümitler, Yýkýk,dökük paramparça Dünden kalan bütün acemi umutlar Deðiþmiyor ne kadar zorlasan da Kör olasý kader. Gömüldü maziye Tutkular,aþklar,sevgiler Hayaldi ilk bakýþtaki tutku Ýlk dokunuþtaki heyacan Unutuldu birer birer Hani nerde sevda ile tutuþan O sevgili Gülperi,karçiçeði Can dostu, eller nerede Ben mezarda deðilim Mezarlýklar benim içimde
1985
Sosyal Medyada Paylaşın:
Akmetin Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.