gel tut ellerimi sonbahar gibi
ýsýt biraz eylül rüzgarý
olsun serinliðin boþver üzülme
yazdan kalan anýlarým var benim
onlarý düþünürüm yine
ýsýtýr ellerimi
daðýt ruhumdaki karanlýðýn hüzün yaðmurlarýný
geceyi saran efkarýmla
beni al yine koynuna bu gece
dargýným biliyorsun
baharým yok benim
bir nisanda býraktým onun da ellerini
rüzgarlý bir akþam üstü
yaðmur gibi ýslaktý gözleri
kaderimi yazýyorum ben nicedir
yalnýzlýðýn sayfalarýna
kan damlarken yüreðimden
kalemimi kýrýyorum sonra
gönlümden geçenlerin içinden geçiyorum
tenha gecelerin kaldýrýmlarýnda
sen anlarsýn beni sonbahar
gülüþlerin arkasýna sakladým eskimiþ göz yaþlarýmý
kýrýk bir kadehte parçalandým ben
nice zaman bakmadým aynalara
býraktýðým yerde durur öylece eskimiþ yüzüm
nisan yaðmurlarýnda
yalnýzlýk
yüreðimin sevdalýsý
karanlýk dehlizlerinde kaybolduðum
ýþýksýz yürüdüðüm mevsimler ötesinden
sonsuzluða uzanan ümitsizliklerimin ardýnda
kör karanlýk kuyulardan geliyorum ben
kader
gölgesinde uyuduðum eski çýnar
yaprak yaprak dökülür üstüme
nice zamandýr yaþamayý özledim
ve sevdayý
gülümseyen çiçekler açtým sonra sevgiliye
bekledim
gelsin koklasýn diye
güz yaðmurlarýnda yürüdüm
eski kaldýrýmlarda tek tek buldum izlerini
o sevda bitmedi
nice baharlar geçse de üstünden
bak ýsýtýr ellerimi onu düþündüðümde
serin eylül akþamlarý
bir gün buluþacaðýz biliyorum
mevsimsiz
zamansýz birleþecek ellerimiz
hiç ayrýlmamýþ gibi
kar beyazý saçlarýný okþayacaðým tel tel
hiç ayrýlmamacasýna
yüreðini saracaðým hasret yaralarýmýza
eðer yaþýyorsak iþte o gün
ilk kez söyleyeceðim eylül sevgili
" seni seviyorum " ...