uzak aydýnlýklardan ufukta bir elveda vakti
son bir kez gülümser artýk
gökyüzü uðurlar yine maviyi
turuncudan siyaha
her an biraz daha geceyi giyinir gün
akþam üzeri
darmadaðýn savrulur bulutlar
arta kalan renklerÝ
kaybolmaya yüz tutmuþ günden
bir yanýnda zifiri karanlýðýn gölgeleri
çekilir gözlere perde perde
diðer yanýnda
usulünce renkleri soldurur
usulca inerken uzaklarda
soluk siyahýn gri sisleri
o sisler ki ,
ardý sýra yanýp söner
uzak bir þehrin ýþýklarý
bu þehir zaten kararmýþtý çok zaman öncesi
birazdan
daha da kararýr gökyüzü
yeniden parlatýr okþarken yýldýzlarý
geceyi sarar yine yarýnýn düþleri
geri dönülmez bir akýþtýr bu
hüzünlüdür elbet veda vakitleri
gülümseyemezsin istesen de
içinden bir þeyler koparýr
yine engel olamadýðýn yaþamýn gerçekleri
öylece seyredersin
yaþam budur aslýnda
kim neyi anýmsar ki
hüzünlü elvedalarda
avuçlarýmýzdan kayýp giden
hep sevdiklerimiz
hep kaybettiðimiz
hep mutlu anlar
hep veda bile edemeden
gidenlerimiz deðil mi uzaklara
bu þehirde insanlar ölür her gece
ruhlarý dolaþýrken
dar sokaklarýn loþ kaldýrýmlarýnda
tükenmiþ umutlar sonrasý
toplanýr hatýra defterleri
muktedir yazgýlarýna yazýlmýþ son cümlesi
hep " yarýn baþka bir gün olacak " olan
mutluluk düþlerine
özenle tazyikli organik su
ve gaz fiþeði zehri sýkýlýr geceleri
hoyrat elleriyle boðarken sevgiyi
gözü yaþlý timsahlar
ekran ekran dolaþýr sonra evleri
barýþ türküleri söyler saf umutlara
analar aðlar bir yanda
görmez ki görmeyen gözleri
muktedir timsahlar
yine ve yeniden aðlarken
iðfal eder insanlýðý
o en sevdikleri cenaze namazlarýnda ...
*
Mert YÝÐÝTCAN
28 . 09 . 2013
istanbul /