YANLIZLIĞIN RENGİ

Hani el ele tutuþup mehtaba bakardýk seninle
Bir kýzýllýk çalardý gökyüzüne, saçlarýn kýzýldý
Gözlerimiz dalardý uzaklara, ben seni izlerdim
Aþkýmýzý yaþardýk mehtabýn renginde

Güneþin vedasýydý bizi birleþtiren o manzarada
Þehrin ýþýklarý bir bir gülümsüyordu sokaklara
Sen gülümsüyordun, ben gülü süzüyordum
Sen nefesini veriyordun, ben soluyordum

Düðüm düðüm oluyor kelimeler boðazýmda
Dudaklarým direniyor içimdeki sessiz haykýrýþlara
Keþke keþke hiç konuþmadan gözlerime baksaydýn
Bir ümit vardý belkide, sözlerin onlarý da tüketti beni de

Þimdi sensizim buralarda, yine ayný yerdeyim
Gökyüzünün rengi kara, yanlýzlýðýmýn rengi gri
Bir sonbahar rüzgarýyla savrulup gitti aþkýmýz
Bir ilkbahar meltemiyle dönmez ki geriye
Sosyal Medyada Paylaşın: