Bir yangýnýn koynunda uyur gibiyiz sanki Tutuþur saçlarýmýz kelebek uçlarýndan Dillerimiz lal þimdi gözlerimiz hep nemli Zaman akýp gidiyor su gibi avcumuzdan
Oysa ezberlemiþtik bütün labirentleri Yine de bir yol bulup çýkamadýk içinden En cellat yanýmýzla katledince sevgiyi Kýrýldý dallarýmýz umut filizlerinden.
Hüzünleri dölleyen gecelerin koynunda Suskunun o çýldýrtan hazin senfonisiyle Bastýrýlmýþ hislerin hüzün bestesi çalar Aðlayan bir kemanýn içli naðmelerinde Yitirdik mutluluðu geri versin bulanlar .
Soludukça öldüren zehirli gazlar gibi Yayýlýyor ayrýlýk içimize sinsice Soyup anadan üryan ruhsuz býrakan bizi Nedir söyleyin hadi bu fýrtýna deðil se ...
Melahat Çetinkaya
Sosyal Medyada Paylaşın:
YAKAMOZ ŞİİRLER Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.