Umudu koydum yüreðime,
Kalemin boynu büküldü,
Ethem gülümsedi,
Bir türkü dilinde;
‘‘Ölmek ne garip þey anne
Baba olamayacaðým örneðin’’
Yangýn yeriyken ülkem,
Bir yaným özlem diyor,
Ali Ýsmail dokunuyor omzuma,
Iþýl ýþýl gözleri hala;
‘’ Ölümü özledim anne.
Yaþamak isterken delice’’
Hiç doðmamýþ bebekler aðladý rahmimde,
Avuçlarýmdan yýldýzlar döküldü,
Kavgama uyanýyor binlercesi,
Her biri Medeni
Abdullah, Mehmet diðerleri,
Ve
Deniz ördü, baþak sarýsý saçlarýný gül yüzlü kýzýn,
Ucuna yusufçuk baðladý.
Sonra,
Hiçbir çocuk üzülmedi uçurtmasý çakýldý diye,
Onundu gökyüzü nasýlsa,
Ve sonra;
Yavaþça doðruldum,
Sýrtýmda onlarca susmuþluðumun aðýrlýðý,
Eteklerimden savurdum karanlýðý,
Çýplak ayaklarýmý paralasa da dikeni,
Kucaðýmda özgürlüðün çiçeði,
Ve þimdi biliyorum.
Bu daha baþlangýç…
Adýn yazýlacak her doðanýn alnýna…
26 Eylül 2013
Hamiyet Göz