"...mekan köydü. Zaman nisan. Ve gündüz..."
þimþekler çakýyor gök gürlüyordu
ve yaðmur yaðýyordu
ýþýkla damlalar
çocuklar gibi oynaþýyordu
toprakla su
öpüþtüler yaðmurda
onlar yasaklý deðildi
helaldiler birbirine
sevap iþlediler
bir ilkbahar gününde
"...mekan þehirdi. Zaman eylül. Vakitse gece..."
þimþek yok gök gürlemiyordu
ama yaðmur yaðýyordu
ve sokak lambalarý yanýyordu
ýþýkla damlalar
aþýklar gibi oynaþýyordu
adamla kadýn
öpüþtüler yaðmurda
onlar yasaklýydý
haramdýlar birbirine
günah iþlediler
bu sonbahar günlerinde
“…sonra ayrýldýlar. Kadýn, kopup gitti. Baþý eðik giderken evine, aklý adamdaydý. Ve dudaklarýnda kalanda…
Adam, öylece kaldý. Ayaklarý dolaþarak giden kadýna bakarken hala ýslanýyordu. Ama piþman deðildi hiç. Aksine çok mutluydu. //Yaðmur yaðar, sel akar; su yolunu bulur// diyordu içindeki bir ses. Duyuyordu sanki onu. Ve gülümsüyordu…”
Tevfik Tekmen-Eylül/2013/Lüleburgaz