Doðarken aðlamýþým ilk.. Sonra ismim verilirken düþmüþüm mermerin üzerine baþlamýþým gene aðlamaya.. Ýsmim verilmiþ içinde ’aðla’ gizliymiþ bilmeden.. Ýsmimde gizli ya sanki bilir gibi hep aðlamýþým...Gece uyumazmýþým karným tokmuþ ama hep aðlarmýsým.. Aðrým olurmuþ bu seferde konuþamadýðýmdan aðlarmýþým.. Bilmezlermiþ neden bu gözyaþlarýnýn nedeni? Ufacýk bir nefese muhtaç olduðum için aðladýðýmý 3 4 sene sonra anlamýþlar. Bir bakmýþým benle bir melek daha aðlamaya baþlamýþ. Ben aðladýkça nefessizlikten o da aðlamýþ çaresizlikten...Büyümüþüm ya biraz melekleri aðlatmak günah diye öðretmiþim kendime gözyaþlarýmý çektiðim acýlarý içime akýtmamý..Sonra meleðimle hep gülmüþüm bilmemiþ hiç çektiðim acýlarý döktüðüm gözyaþlarýný.. Hep gülmüþüm onun yanýnda. Ve hala gülüyorum onun yanýnda Meleðim beni hep mutlu zannediyor ve mutlu oluyor. Bilmiyor gözyaþlarýmýn içimdeki okyanusu taþýrdýðýný.. Bilmiyor ciðerlerime vuran kayalarýn canýmý ne kadar yaktýðýný... O hep mutlu olsun birde beni düþünüp üzülmesin diye ben hep gülücem.. Çünkü Annem benim Meleðim ve melekler hiç aðlamaz
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.