Biz Çocuklar;
altmýþ kadardýk
en küçük on bir
eni on yedi yaþýnda
muhtar belgeli fukara köylüydü babamýz
biz de çocuklarýydýk
gelmiþiz þehre
okuyup adam olacaktýk…
Yurt;
çýplak taban çýplak tavan
çýrçýplak duvarlar
boyunca çelik dolaplar
han gibiydi koðuþ
demirdendi ranzalar
yatak yorgan yastýk
naftalin kokulu çarþaflar
yok deðil
vardýlar
barýnýyorduk çulla çaputla
soba yanmasa da
yaþýyorduk küflü nohutla
doymasak da
çünkü fukara oðlu fukaraydýk
katlanýyorduk
zor olsa da…
Okul;
birden baþladýk
altýya varacaktýk
atýlmazsak yurttan
mezun alacaktýk
çok okumalýydýk bu yüzden
çok yazmalýydýk
kitap kalem olsa da…
Kütüphane;
“Yetmiþ birin kýþýydý. On üçünde olmalýyým. Bir Pazar günüydü, tanýþtýk kendisiyle. Bir defter, bir kalem…
Ve ben ve Refik ve diðerleriyle birlikte…”
duvarlarda raflar
raflar dolusu kitaplar
sandalye masalar
harlý bir soba
gül yüzlü bir hoca
sýcacýk
ve sýcak sýcak insanlar
sýcacýk karþýladýlar
hem okuduk hem yazdýk
beþ yýl kýþladýk
soðuklar inadýna…
Kemalettin Tuðcuyu tanýdýk; köprü altýndakileriyle. Jül Verni, denizler dibiyle. Ve sonra Yaþar Kemal’i, Ýnce Memed’iyle…
Biz dünün çocuklarý; Yaþar abiyi çok sevdik. Önce okumayý, sonrasýnda yazmayý sevdik.
Sayesinde…
Ve hala seviyoruz.
Ve kalem tutan elinden, insan kokan yüreðinden öpüyoruz.
Biliyor musunuz; gene yazmýþ.
Adý;
“Tek Kanatlý Bir Kuþ”
Biz dünün çocuklarý, siz günün çocuklarýna; önce okuyun diyoruz. Sonra yazarsýnýz…
Tevfik Tekmen-Eylül/2013/Lüleburgaz