BİLMEDEN YAŞAMAK… (Bir Engelli Şiiri)

Ben engelli bir çocuðum
Daha doðmadan önüme konmuþ engeller
Engelin ne olduðunu bilmeden
Annem babam sevinememiþ doðacaðýma
Kara bir bulut gibi
Kýpkýzýl kâbus gibi çöktüm üzerlerine
Sevinemediler çocuklarý olacaðýna
Doðurmak ya da aldýrmak arasýnda kaldýlar hep
Onlara bu konuda telkinler geldi
Baskýlar geldi her yerden tek tek
Sýkýntý olacaðým düþünüldü onlara hep
Bir çocuk gibi, bir insan gibi görmedi kimse
Bir yük oldum sýkýntý oldum
Çoðu kez kâbuslar gördüler belki
Üzüldüler hýçkýrýklara boðuldular belki
Benimle ilgili kararlarda
Bense daha farkýnda bile deðildim
Karar vermenin
Hep üzdüm onlarý, üzdüðümden habersiz
Üzüntünün sevincin ne olduðunu bilmeden

Dünyasý yýkýlmýþtý annemin babamýn
En sevdiðim, en sevdikleri, en bildikleri
Akrabalarýmýz, dostlarýmýz bana deli dediðinde
Ama ben onunda ne olduðunu bilmedim
Hep sevdim, yine sevdim
Gülüþmeler kýzýþmalar arasýnda
Halamý, amcamý, dayýmý, teyzemi…
Çünkü babam öyle istemiþti
Ýstemenin ne olduðunu öðretmeden bana.

Bir gün sevinçten havalara fýrlamýþtý annem
Ben emeklemeye baþlamýþtým,
Tüm yaþýtlarým yürürken.
Hissediyordum babam hep dört gözle beklerdi
Ona baba diyebilmemi.
Ama ben söyleyemiyordum.
Uðraþýyordum, çýrpýnýyordum ama olmuyordu.
Bir kitap okumak kadar zor geliyordu
Baba diyebilmek bana
Biliyorum gizli gizli aðlýyordu babam
Gizlemeye çalýþýyordu benden gözyaþlarýný
Ama ben aðlamanýn bile ne olduðunu bilmiyordum

Ben engelli bir çocuðum
Çok ilkler yaþadým hayatýmda
Ýlk olmanýn anlamýný bilmeden.
Ýlk göz aðrýsýyým annemin
Ýlk yürek ezintisi ailemin
Annemle beraber almýþtýk ilk önlüðümü
Babamýn iþleri yoðunmuþ
Yoksa o da utanýyor mu benden?
Týpký diðer arkadaþlarým, akrabalarým gibi
O gün akþam ilk kez aðladýðýný görmüþtüm babamýn
Ve döktüðü gözyaþlarýný halen unutmadým.
Çocuklar gibi aðlamýþtý babam
Sonradan öðrendim sevinç gözyaþlarýymýþ.
Ben de dökmüþtüm o gün ilk kez sevinç gözyaþlarý
Sevinmenin ne olduðunu bilmeden.

Babam götürüp getiriyordu beni okula
Babam aslan bakýþlý, ceylan yürekli babam
Avuçlarýna alýp ýsýtýrdý ellerimi
Ben oyun oynadýðýný sanýrdým.
Bir tek onunla oyun oynardým.
Çünkü babamdan baþka arkadaþým yoktu benim
Bütün çocuklar kaçýyordu benden
Ali “annem senden uzak durmamý istedi” dedi bir gün
Niye demiþti ki?
Ali en sevdiðim arkadaþýmdý benim.
Ben ona zarar vermezdim ki
Ama kimseye anlatamadým kendimi.

Babam çikolata almýþtý bir gün
Yarýsýný böldüm Fatma’ya verecektim
Uzattým ama o kaçtý benden
Hem kaçýyordu hem de baðýrýyordu avaz avaz
Düþünce de öðretmen kulaðýmý çekmiþti
Ne Fatma’ya verebildim çikolatasýný
Ne de ben yiyebildim diðer yarýsýný.
Sevmiyorum artýk çikolatayý da, Fatma’yý da
Zaten kimse de beni sevmiyor.
Ben bir tek annemi ve babamý seviyorum.
Baba, Babam benim
Hani bir zamanlar aðlýyordun ya gizli gizli
Baba diyemiyorum diye
Aðlama ne olur aðlama
Bak söyleyebiliyorum artýk
Baba, babam!
Seni seviyorum.

Ben engelli bir çocuðum
Bazen acýyarak baksa da insanlar
Hiç kimse beni yanýnda istemiyor
Ýstemiyorlar benimle dolaþmaktan, oturmaktan.
Bilmiyorlar her þey yüce Haktan

Her ne kadar insanlar acýyan gözlerle baksa da
Her ne kadar çocuklar benden kaçsana
Her ne kadar beni gördüðünde baðýrýp, çaðýrsa da
Her ne kadar gördüklerinde sahte gözyaþlarý ile aðlasalar da
Ben üzerime düþen ne varsa yapacaðým
Baþaracaðým her þeyi, yüreði engellilere inat.
Baþaracaðým anneciðim,
Baþaracaðým babacýðým.
Ne olur biraz daha gayret, biraz daha sabýr.
Ben baþaracaðým ama ne olur siz de inanýn,
Baþarýya engeli olmaz, engelli olmanýn


Dursun BAÞÐUT

Sosyal Medyada Paylaşın: