bir dað yolcusuyum canhýraþ vakitlerde, kendimden kendime gidiyorum.
dilimde akþamdan kalma bir türkü tutturmuþum ki sorma, ay karanlýk, yýldýzlar sönük, kalp yordamýyla buluyorum yönümü, saða sola çarparak kýrýlsa da.
yýldýzlar sönük, ay karanlýk, kalp sakar olmasaydý keþke.
arada bir ayaðým dolaþýyor yorgunluktan, bir de taþa falan takýlýyorum düþecek gibi oluyorum, belediyeler dað yollarýna bakmýyor herhalde, yollarý çok kötü buralarýn.
yollar bozuk, dizler yorgun olmasaydý keþke.
içim de öyle yanýyor ki bilemezsin, burada hayýrsever insan yok herhalde, yol üstüne çeþme yaptýrmamýþlar hiç.
bir de çok acýkýyorum heybeme azýk almayý unutmuþum, annem de koymamýþ, hiç azýksýz göndermezdi beni ýssýz dað baþlarýna. annem de vefasýz herhalde.
insanlar hayýrsýz, annem vefasýz olmasaydý keþke.
bazen yaðmur yaðýyor þemsiyem de yok ýslanýyorum. ardýndan keskin bir ayaz öyle üþütüyor ki kemiklerim bile buz tutuyor. vakit gece ýsýtacak güneþ de yok, saracak bir çift kol da...