DEGiSEN KÖYÜM

Çoktan beri, görmemiþtim köyümü.
Ínsanlar deðiþmiþ, kime ne diyem.
Kanarak içerdim, soðuk suyunu.
Pýnarlar deðiþmiþ, kime ne diyem.

Kýzlar, su beklerdi, çeþme baþýnda.
Koyunlar gelirdi, çoban peþinde.
Herkes çalýþýrdi, kendi iþinde.
Ustalar deðiþmiþ, kime ne diyem.

Çaðlardi dereler, akardý çaylar.
Madýmak,la yemlik kokardý yollar.
Ílkbahar gelince, açardý güller.
Kokular deðiþmiþ, kime ne diyem.

Horozlar öterdi, seher çaðýnda.
Çiçekler açardý, bahçe baðýnda.
Dumanli yaylalar, karlý daðýnda.
Yaylalar deðiþmiþ, kime ne diyem.

Çigdemler çiçekler, ne hos kokardý.
Dereler,den soðuk sular, akardý.
Bir kýz,bir oðlana, nasýl bakardý.
Bakýþlar deðiþmiþ, kime ne diyem.

Kýþlarý soðuk olur, yazlarý sýcak.
Tüterdi bacalar, yanardý ocak.
Selam göndereyim, ben kucak kucak.
Mektuplar deðiþmiþ, kime ne diyem.

Osman, geçen yiýlar, özler durarsýn.
Bos bosuna, hep kendini, yorarsýn.
Öküzden kaðnýdan, hayel kurarsýn.
Öküzler deðiþmiþ, kime ne diyem.



Osman Hayta


Sosyal Medyada Paylaşın: