İLK DEFA ARDIMA BAKARKEN BULDUM KENDİMİ

Ýlk defa ardýma bakarken buldum kendimi
Býrakýp gitmeye kudretim yok
Iþýðýnýn olmadýðý her sokak karanlýk


O kadar yorgun ki naif ruhum
Nereye düþsem orada
Sanrýlý hislerin duraksýz karmaþasý


Sana adanmýþ savunmasýz sýzýlarým var benim
Her köþem enkaz


En çok da seni özlerken yeniliyorum hayata
Kendimle rekabetimin maðduruyum
Sazlara, sözlere
Yüzlerce, binlerce lügata baksam da
Hangi hecede yazýlýr güncesi
Derdine düþtüðüm sensizliðin bilemiyorum


Derin bir sükuta sarýp sarmalayarak
Gizlemek mümkün mü serdeki deliliði
Zamanýn her dokunuþunda
Sevdanýn yasý tutulur yüreðimde
Matemle biten her anýn aymazlarýndayým


Yazmak azaltmýyor acýlarý bilesin
Satýr aralarýnda avunurken bulsan da kendini
Apansýz gecenin bir yerinde
Gün ortasýnda
Ya da olmadýk bir zamanda
Elemin sýrça köþkünden çýkýverir leyli kederler


Ve kavruk bir sýzý belirir sol yanýnda
Ne kadar yaðmur yaðsa da
Ne kadar su aksa da köprülerden
Ýçinde bilmediðin bir yerler acýr
Aynalara içlenirsin...


Velhasýl
Madara ettiðin bu sevdanýn suç ortaðýsýn bilesin



Sosyal Medyada Paylaşın: