Sen Yokken

Sen yokken
Þarkýn garbýna aðlardým
Ütopyalarýn gizli ayrýntýlarýnda saklýydýn
Çilekeþ yalnýzlýklarým, cefaydý omuzlarýma
Dönüp kendi kendime aðlardým
Sen yokken
Susmuþtu yýldýzlar
Sönük sönük bakardý gözlerime
Adýný bilmezdi Züleyhalar
Mahkûm Yusuflarýna aðlar
Karanlýkta, aydýnlýða kör bakanlar
Dirilerinden utanýr, uzun saçlar
Sen yokken
Kör süzgeçlerden kýsýk sesler yükselir
Anýlmazlýklar kýyý köþelerde, izbelerde
Damlalar kururdu çöllerde
Bad-ý saba esmez oldu seherde
Sen yokken
Yaðmur yüklü bulutlarýn
Mercan kayalýklarýnda saklý saltanatý
Uðramaz yara, aðyara
Ekin baþlarýnda saklý
Sen yokken
Cýlýz gibi görünen yeþilciklerin
Baharý zorlayan nadanlarý
Sükûtun feryadý, çýðlýk çýðlýk
Dehlizlerde kývýlcým, ziya arardýk
Sen yokken
Gurubunu gördük güneþin
Soðuk yüzleri gerçeklerin
Bin bir inkisar
Kirlenmiþ yapraklar
Ferini kýran ümitlerin
Pençesini hissettik bir zaman
Sen yokken
Kenan beklerdi, Yakup misal
Pusulayý karýþtýrmýþ ruhsuz oyuncaklar
Kalbi, beyni mideye yedirmeye niyetli
Enaniyet asrýnda eneler çifteli
Allanýp, pullanarak biraz da yaltaklanarak
Döndürdüler bir zaman
Sen yokken
Dön içine göm kafaný gönlüne, nafile
Kurtlanmýþ aðaç…
Dayanmýþ ilahi mesnede
Mazinin enkazý, meþrep ihtilafý
Murdar, iliðimde
Sana hasret, sana müþtak
Bir sen var dileðimde.

Ramazan ATEÞEN SEVGÝLÝYE...
Sosyal Medyada Paylaşın: