VUR BENİ

Yaðmur yaðarken usul usul þehrin karanlýk caddelerine,
Haylaz bir rüzgarla açýlýyor yine kapým.
Karakýzým,
Benim nazlý kýzým;
Saymadým bu kaçýncý yaðmur senden sonra,
Bu kaçýncý çalýþý kapýmý rüzgarýn.
Caddeler ýslak, caddeler aðýr,
Sensiz;karanlýk bu þehir.
Bilirsin;
Yaðmur sonrasý eþkiya olur yürekler,
Boran olur tozu dumana katar.
Þiirler yazmayý dener
Beceremezsin,
Çýkýp dolaþayým þehri dersin,
Karanlýktan ürkersin.
Masanda hep iki kadeh þarap olur
Biri benim diðeri onun dersin
Ýþi çýktý
Demincek buradaydý
Þimdi gelicek dersin
Kadehler bir biri ardýna yenilenir
sabahlar koþtura koþtura gelir...
Sevdalarda usta sayarsýn kendini,
Ama bir gün biri çýka gelir,
Tutar ellerinden,
Öðrettir yürümeyi yaðmurlarda.
Þimdi bir hayal perdesi iniyor þehrin üzerine
Aðýr aðýr kuþlar ölüyor kaldýrýmlarda
Toplamýþ pýlýný pýrtýsýný çiçekler
Tutunacak bir el aramaya gidiyorlar baþka baharlarda
Gözlerin gecemi aydýnlatýrken
Dudaklarýn korkularýmý siliyor yeryüzünden
Þimdi daðlara çýkma zamaný
Bir isyanýn gebeliði var düþlerimde
Þimdi þiir yazma zamaný.
Demiþtim bir keresinde sana;
’Suskunluðun mavzer gibi;
Nezaman patlasan bir parçamý götürecek gibisin.!’
Karakýzým,
Benim nazlý kýzým;
Þimdi zamanýdýr
Vur beni...!

Sosyal Medyada Paylaşın: