T U T U L M A

“Ya dünyaya gelmeyeydim ya da aklým ermeyeydi.”

Þaþkýným! Düþünmek mi? Hâlim cevaz vermiyor.
Fýrtýnada savrulan yelken gibi þaþkýným.
Fikrimse, pusulasýz, bahtýný çevirmiyor
Kaoslar denizinde dümen gibi þaþkýným!

Hafýzamý yoklama, bildiðimi unuttum…
Aklým tutuk, dilim lal, ruhum buhran içinde!
Bir cinnetten geçerken aslýmý saklý tuttum
Suçluyu arýyorum: neden, nasýl, niçinde!

Ne acý, ne öðüt ver; bana haram avunmak
Ýbret ki, almayanýn; sonu ibretiâlem!
Övünmek þöyle dursun müstahaktýr dövünmek
Rezil rüsva olaný tefe koyar el âlem!

Ýnsan leke götürmez lekesinde kaybolur
Ýnsanlýk istiyorum... Ne verdim ki neslime?
Tâlihi yazmayanlar tâlihten de yok olur!
Piþmanlýk notalarý basýyor bam telime!

Kalbim durdu duracak az buz deðil helecân
Umudu tüketeni hangi týp onduracak
Bunca kahýrdan sonra lâyýk olmadýðým can
Korkarým ki meçhûle ruhumu konduracak!

Suskunum, sen de mezar! Boynumda binbir vebâl
Çekerim yorgan diye üstüme günâhlarý!
Çoklarý imrenir ya, sebebimdir o ikbâl
Vicdân azabý þimdi zaafýmýn ahlarý!

Bu yüzden sorma bana arz-ý ahvâl ne menem
Öznesi olmadýðým sözde çalkanýyorum!
Kendim ettim ve buldum; bu yüzden serzenemem
Yüreðimi daðlamýþ özümden kanýyorum!



Salih ERDEM


Sosyal Medyada Paylaşın: