bazen sadece saçmaladýðýmý düþünüyorum bu saçma hayatýn içinde belki de bu normal bir durumdur gibi geliyor bana ama yok yok ben saçmalýyorum.
her þey normal gök yüzü mavi, aðaçlar yeþil,çiçekler mis gibi kokuyor. kediler,köpekler ayný yine kavga ediyor, karýncalar kýþ için hazýrlýða devam ediyor.
aþýklar parklarda el ele geziyor, balýkçýlar denize olta atmýþ sabýrla bekliyor, bir yolcu elinde bavulu ile durakta, simitçi,çaycý ekmek peþinde koþuyor.
evet her þey normal hayat devam ediyor. akþam haberlerinde haberler geçiyor ekrandan, çocuklar elleri kanlý gözleri yaþlý, kimi annesini yitirmiþ kimi babasýný yada kardeþini.
bombalarýn nasýl patladýðýný gösteriyorlar, sanki maðrifetmiþ gibi demirden mýzraklarla, insanlarýn üstüne yaðdýrýlýyor ortalýk yangýn yeri, yanmýþ evler,yanmýþ topraklar,yanmýþ eller görüyorum.
yok yok ben saçmalýyorum bu gördüklerim hayal deðil mi? hiç mi hiçine ölmüyorlar,çocuklar oyun oynuyorlar, numaradan yatýyorlar yerde,numaradan aðlýyorlar, anneleri saklanmýþ bir yere,saklambaç oynuyorlar, sanki çýkagelecekler yanmýþ topraklardan geri.
bu savaþ oyunu dünyaya nasýl icat olmuþ, barýþ arar durur insanlar bu alemde asýrlardýr, oysa savaþmaktan vazgeçseler yetecekti, sükunetle kalacaktý bu dünya çocuklara,bizlere.
çocuklar yanmayacaktý aðlamayacaktý, saklambacý severek oynayacaklardý, sonra ben saçmalamayacaktým, akþam haberlerinde savaþ oyunlarýný deðil, çocuk oyunlarýný izleyecektim kim bilir.
Mustafa TELLAL
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mustafa Tellal Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.