Gez göz arpacık
Süngüler bilenmiþ,
baðcýklar sýkýlmýþ.
Palaskalar sarmýþ göbeði,
silahlar çapraz elde,
namlu göðe bakýyor.
Bir ordu yürüyor,
düþmanýnýn üstüne üstüne...
Ýçlerinde savaþma naðmeleri,
düþleri kan revan içinde.
Umutlarý bir kraterin lavlarý gibi,
cehennem ateþinden bir parça.
Düþmanda ayný nefretin avucunda,
ayný ateþlerin yangýnýnda.
Ýki ordu, koca insan sürüsü.
Düþecek birazdan fidan gibi insanlýk,
topraða karýþacak, kendine acýyarak.
Toprak kusmak isteyecek,
insanýn kanlý uzuvlarýný;
sonra bir valide gibi sarmalayacak.
Göðe duman karýþacak,
silahlarýn toplarýn sisi dolacak.
Gez, göz, arpacýk;
insan olacak insancýk.
Yere düþenler, zelil bir fakir,
her mermi zenginin cebine para dolacak...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.