mevsim yine sonbaharda matemli bir ayrılığın şehri Mert YİĞİTCAN
mevsim yine sonbaharda matemli bir ayrılığın şehri
*
bað bozumu bir güz bahçesi iþte bu neresinden baksan kurumuþ dallarý savrulan yapraklarý rengi kahverengi sarý solgun eski bir hüzün
mevsim yine sonbaharda matemli bir ayrýlýðýn þehri
uzak hasretlerin koynundan eski bir hüzün tutar ellerimi avuçlarým yine buram buram toprak kokusu yine bir garip serin eylül rüzgarý benim akþamlarda hep üþür ellerim
o en sevdiklerimize benzeyen yüzleri ve kederli bakýþlarda gözleriyle nice insaný sararken zaman hep acýmasýzca kýrýlan dallarýmýz’dý gönül bahçelerinde
yapraklarýmýz kurudu oysa biz yeni filizlere dururken son demlerimizde
bunca hüzün hasret ve ayrýlýðýn üstüne yalnýzca sevgiyle bakan gören duyan hisseden gönüller yeterdi bize
bu yalnýzlýklara mahkum kalabalýklarýn kaybolurdu belki o zaman derin kederi avuturdu kendini sonbahar vurgunu yapraklar toprak kokardý yine ellerimiz buram buram ama belki zaman zaman gülümseyebilirdik gülümseyebilirdi yüreklerimiz
oysa ki hiç deðiþmedi zaman bað bozumu bir güz bahçesi iþte bu neresinden baksan kurumuþ dallarý savrulan yapraklarý rengi kahverengi sarý solgun eski bir hüzün
mevsim yine sonbaharda matemli bir ayrýlýðýn þehri ...
Mert YÝÐÝTCAN 04 . 09 . 2013 istanbul / eylülde , insan ve bu þehir, hissettiðince yaþar hüzünleri ve hissettiðince aðlar þiir /
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mert YİĞİTCAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.