bir akşam üstü

yine soldu güneþ
akþam oluyor
aklýmdasýn gün geceye devrilirken
þehrin fotoðraflarýnda kýrýlýyor direnci güneþin
soðuk bir manzara sol yanýmý aðrýtýyor
sisli bir esintide akþamýn göçüsü



hep ayný gökyüzü
ayný þehir
anýmsadýðým bakýþlarýn
ayný sana benzettiðim kaldýrýmlar



/ benimkisi sýðýnma
benimkisi hasret /



özledim seni biliyorum
seni özlemeyi seviyorum
offf
çifte duygu bu
bir fiil; baþý sonu olmayan



içimde sanýma karýþan bir imkansýzlýk
ve kanýma karýþan kor ateþ
kibritin hiç yanmayan ucu misali
süresiz bir ayrýlýk bu
hiç duymayan birine özlemini anlatmak gibi bir þey
anlatýlmaz bir roman
akmayan bir çeþmenin baþýnda beyhude sabahlamak kadar da boþuna
vuslat bir hayalden ibaret



nasýl bir sensizlik ki
akþamýn gergefine dolanan
nasýl bir özlem bu
ömrümün kadehine dolan
çok kere ’keþke’ çekiyorum tesbih tesbih
ve en solumun en/derununa sakladýðým
suretinin gülen yüzüne
olmayacak dualarda kavuþuyorum
kör sabahlara ter içinde uyanarak
kana kana özlemini içiyorum musluklara dayanarak




þimdi takatim yok
susmak istiyorum avazým çýktýðýnca..







Sosyal Medyada Paylaşın: