MEHMET AKİF – NEYZEN TEVFİK.

Bilen varmý bu dostluðu acaba.
Mehmet Akif ile dost idi neyzen.
Biri dindar biri düþkün þaraba.
Buluþup ta dertleþirlerdi bazen.

Ýkisi de birer vatan perverdi.
Onlarýn yüreði, hüzün doluydu.
Akif sofu, Neyzen Tevfik içerdi.
Memleket iþgalken, dertleri buydu.

Akif, Mýsýr’dayken, yalnýzdý neyzen.
Þair arkadaþý, gözünde tüttü.
Özledi ustayý, gitti bu yüzden.
Ona kavuþarak, sözünü tuttu.

Ýkisi de haksýzlýða karþýydý.
Ýkisi de malý mülkü sevmezdi.
Akif’in eseri, Türk’ün marþýydý.
Neyzen kalpten üfler, hile bilmezdi.

Fakir yoksul görse üzülürdü o.
Cebinde ne varsa, onu verirdi.
Malý mülkü neyi, üfürürdü o.
Hiciv ustasýydý, Hakký bilirdi.

Akifin sýrtýnda, eskimiþ gocuk.
Hiç para almadý, yazdýðý marþtan.
Arkasýnda bir ev, bitti yolculuk.
Ýkisi de Hakk eriydi doðuþtan.

HÝLMÝ CAN.
AÐUSTOS.2013.

(4008)

Sosyal Medyada Paylaşın: