AÇAR KARDELEN
Sevgiyle üstüne basýlan karda
Buzlarý eritir, açar kardelen.
Sevgiyle üflenip yakýlan harda
Közleri söndürür, açar kardelen.
Dil, din, renk bakmasak, aþkla sarýlsak
Sevgi tohumuyla kökte karýlsak
Düþmana beraber küsüp, darýlsak
Denizi kurutur, açar kardelen.
Bir metre kumaþa takýldý gözler
Aranýp, sorulmaz, bilinmez özler
Mana düþünülmez söylenir sözler
Sevgiyle yeþerir, açar kardelen.
Ne önemi vardýr þekil, þemanýn?
Ne kastettiðini bilsek temanýn
Kime nasýl gider duysak nemanýn?
Adalet daðýlýr, açar kardelen.
Herkes ayný olsa dostluk olur mu?
Ne kadar yaþasan meydan kalýr mý?
Kul hakký bilenler alýp, çalar mý?
Beyinler geliþir, açar kardelen.
Sevgiden nadide çiçek var mýdýr?
Birbirimize zülm, elde kâr mýdýr?
Coni fýrsat kollar, kavga ar mýdýr?
Filizi boy verir, açar kardelen.
Bencillik denizi, daðý bitirir
Böyle gidilirse insan yitirir
Þairler doðruyu öne getirir
Kalplerde çimlenir, açar kardelen.
– 02/05/2007
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.