Zaman ne sana uzundu Ne bana kýsa. Her defasýnda dönüyordum baþa. Ankara’ya On sekiz yaþýma. On sekiz numaralý evin Gün batýmý manzarasýna.
Neþe kaynaðým derdin ya bana Ben hala neþe kaynaðýyým Hayat pýnarý… Ama ne sana nefes verebiliyorum Ne kendime huzur Yaþýyorum, ha bire yaþýyorum Kalbimi kýranlar Hayallerimi yýkanlar Canýmý acýtanlar için Yaþýyorum.
Ölümü bilmeyenler bir kere ölürmüþ Ya ölümü görenler… Onlar her gün ölüyorlar. Her nefesini ölmek için alýyorlar. Ve hep Ölümü gördükleri günde kalýyorlar. Yüreklerinin bir parçasýný Sevdikleriyle gömüyorlar. Yaþadýklarý her gün ölüyorlar Ha bire ölüyorlar Gömülmeden çürüyorlar…
Naciye ÜRÜN-Üsküdar 30 Aðustos 2013
Sosyal Medyada Paylaşın:
Naciye Ürün Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.