...DÜNÜN VE YARININ KARDELENLERİ...

Önce farklý zirvelerden toplanan kardelenlerdik
Birbirimizden habersiz.
Soðuklarýn izlerini taþýyan.
Üþümüþ.
Zamanla arkadaþlýklarýmýz ve dostluklarýmýzla ýsýttýk birbirimizi.
Kimimizin ab-ý hayatý kesildi.
Kendimizden ekledik onun kurumuþluðuna dal ve yaprak.

Aþklarýmýz oldu.
Ýkinci kattan üçüncü kata doðru karþýlýklý bakýþmakla bile aþký yaþayan.
Ýki çift yeþil göz birbirinde anlam buldu
Her bakýþta kayboldular birbirlerinde.
Ama…
Ellerimizi býrakanlar da oldu.
Onlarýn býraktýðý an kadar biz tuttuk birbirimizin yüreðini.
Kahkahalarýmýz oldu soðuk amfilerde yankýlanan.
Gölgelerimizi býraktýk her bir sýraya.

Drama laboratuarýnda çocukluðumuzun sýcaklýðýna döndük bazen.
Güven koridorlarýnda yaþanmýþlýklarýmýzla gizlerimizin sarhoþluðunda dolandýk
Nereye gittiðimizi bilmeden.
“Volta atmayýn, hapishanede misiniz?” sözü
Aslýnda ruhumuzun fýsýldadýðý davranýþlarýmýzaydý.
Kim bilir her birimizin yüreðindeki çýðlýklarý?
Kim bilir geçmiþin kardelenlerinin son baharlarýný?
Kim bilir þimdi o son baharlarýn, filizlerin ilk baharý olacaðýný?
Kim bilir þimdi kar altýndaki kardelenlerin güneþe olan aþkýný?
KÝM BÝLEBÝLÝR KÝ?

Artýk vedalaþacaðýmýz günün hüznü var adýmlarýmýzda.
Þimdi görev zamaný.
Kardelenlerimize yudum yudum güneþ içerme
Öðretmenlerimizin emeðini öðretmenliðimizde yaþatma zamaný.

Sosyal Medyada Paylaşın: