Yorgun bir sandalcý gibiydi hikayem, sensizliðin içinde kayýk çekiyor vede hiç durmadan yol gidiyordum. Sonsuzluðun içindeymiþcesine Çok yorgundu kalemim seni anlatmaya ne kalem yazmak istiyordu seni nede kaðýt yazdýrmak. Ama hiç üþenmedim seni anlatmaya kaðýtlarým orman oldu kalemim ise okyanus her gün seni anlattým yüreðime bitkin düþtü. Ama kayýkcý hiç býkarmýydý suda kayýk çekmekten bende seni anlatmaya býkamadým iþte her gün biraz daha ölüyor gibiydim her gün biraz daha yaþlanýyordum. Seni sevmekte böyle bir þey iþte..
- Buðra Aydýn. Sosyal Medyada Paylaşın:
bugraydın Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.